2009 was een heftig jaar voor Bijlmerbewoners. Niet alleen omdat we werden opgeschrikt door ca. 25 schietpartijen. Ook omdat dit een storm van negatieve pers op gang bracht over de Bijlmer, waar niet altijd iedereen zich in herkende. Na het zien van het optreden van stadsdeelvoorzitter Elvira Sweet bij Pauw en Witteman op 2 oktober 2009, schreef ik onderstaande blog.
Voor
één
keer wilde ik dat ik Elvira Sweet was.
De scheidende
stadsdeelvoorzitter van Amsterdam Zuidoost heeft geen makkelijke baan
in dit gekwelde stadsdeel. Maar deze keer wilde ik dat ik in haar
schoenen stond, of liever zat, aan tafel bij Pauw en Witteman,
terwijl de camera's afwisselend inzoomden op haar en haar
tafelgenoten.
Elvira kon vandaag
de redder zijn van het imago van Amsterdam Zuidoost. De afgelopen
weken was er hernieuwde interesse van de media voor de Bijlmer,
aangewakkerd door de wrede dood van een 19-jarige jongen, die op
klaarlichte dag, na een ruzie, voor de ogen van zijn vriendin in zoon
werd afgeknald.
In één
jaar waren er 22 schietpartijen in de Bijlmer, en iedereen wist te
schrijven hoe dat kwam: in de Bijlmer wonen primitieve holbewoners;
jongeren hebben geen opleiding; geen perspectieven; wel een kort
lontje was de teneur, voorbijgaand aan de grote groep middenklasse
mensen, opgeleid, tweeverdieners, eigen huis, die hun kinderen wel
naar school sturen. In deze barre tijden hadden wij gemiddelde
Bijlmerbewoners iemand nodig die voor ons opkwam.
Monter begon de
Surinaamse politica aan haar interview. Gaandeweg het gesprek wuifde
zij de kritische vragen over haar functioneren geroutineerd weg. Ze
had immer de afgelopen acht jaar ook veel goeds gedaan voor de buurt.
Elvira's automatische piloot was afgestemd op het niveau van
ontevreden buurtbewoners, waardoor het haar niet opviel dat haar een
journalistiek oor werd aangenaaid.
De heren Pauw en
Witteman presenteerden met een youtubefilmpje de ware toestand van de
jeugd in de Bijlmer: een stelletje wietrokende bluffers, die trots
hun gouden tanden aan de camera lieten zien. Deze hosselaars waren
echt niet van plan om gewoon te werken voor hun geld. En wat dacht
Elvira daar aan te doen? Hen terug naar school sturen? Laat Pauw en
Witteman niet lachen.
En dit was het. Het
moment van Elvira. Nu kon zij een stel vooringenomen blanke
blaaskaken uit Hilversum, voor het overstaan van de natie, na weken
van slechte pers over de Bijlmer eens goed vertellen hoe het
werkelijk zat. Dat de heren niet moesten denken dat zij met een twee
jaar oud filmpje van het lokale televisiestation AT5 haar konden
vertellen hoe het er aan toeging in haar eigen stadsdeel. Dat deze
jongens helemaal geen doorsneejongeren waren, maar een paar bekende
straatdealers. En dat ze blij was dat Pauw en Witteman nu net de
mensen in beeld brachten, die zij zelf in een kordaat moment heeft
laten verwijderen uit een woonwijk. Waar ze niet meer zijn
teruggekomen. Omdat ze nog wel even vastzitten in de Bijlmerbajes. En
ja er lopen vervelende klojo's met pistolen rond in de Bijlmer, die
niet moeten denken dat ze daar mee wegkomen, Elvira zit ze op de
hielen. Maar die jongens heb je ook buiten de Bijlmer, ga maar eens
op zaterdagnacht naar het Rembrandtplein of naar Amstelveen, daar
zijn criminele afrekeningen een maandelijks terugkerend evenement.
Maar dat deed ze
niet. Ze hakkelde wat over preventief fouilleren en glimlachte
liefjes tot haar tijd op was.
Ik deed de televisie
uit en dacht na over de vele goede kanten van de Bijlmer. Hoezo is
het hier een getto? Het is hier mooi groen, autovrij, mijn buren zijn
aardig, er is een Hema en ik ga voorlopig nergens heen. Want de
komende tien jaar is mijn huis toch onverkoopbaar.