maandag 4 april 2016

Van 1999 tot 2014 woonde ik in de Bijlmer. Tussen 2008 en 2012 hield ik een blog bij over mijn avonturen in dit Amsterdamse stadsdeel. Voor het weekblad HP de Tijd werd ik gevraagd om een aantal blogs samen te brengen in een lang artikel over het veelbesproken stadsdeel voor hun Amsterdam nummer. Zie hier het resultaat:

http://www.hpdetijd.nl/2010-08-20/thuis-in-de-bijlmer/
 


Foto: Koningin Juliana kijkt uit over de Bijlmer in aanbouw vanaf de flat Hoogoord in 1971

woensdag 2 maart 2016

Het moment van Elvira Sweet


2009 was een heftig jaar voor Bijlmerbewoners. Niet alleen omdat we werden opgeschrikt door ca. 25 schietpartijen. Ook omdat dit een storm van negatieve pers op gang bracht over de Bijlmer, waar niet altijd iedereen zich in herkende. Na het zien van het optreden van stadsdeelvoorzitter Elvira Sweet bij Pauw en Witteman op 2 oktober 2009, schreef ik onderstaande blog.

Voor één keer wilde ik dat ik Elvira Sweet was.
De scheidende stadsdeelvoorzitter van Amsterdam Zuidoost heeft geen makkelijke baan in dit gekwelde stadsdeel. Maar deze keer wilde ik dat ik in haar schoenen stond, of liever zat, aan tafel bij Pauw en Witteman, terwijl de camera's afwisselend inzoomden op haar en haar tafelgenoten.

Elvira kon vandaag de redder zijn van het imago van Amsterdam Zuidoost. De afgelopen weken was er hernieuwde interesse van de media voor de Bijlmer, aangewakkerd door de wrede dood van een 19-jarige jongen, die op klaarlichte dag, na een ruzie, voor de ogen van zijn vriendin in zoon werd afgeknald.
In één jaar waren er 22 schietpartijen in de Bijlmer, en iedereen wist te schrijven hoe dat kwam: in de Bijlmer wonen primitieve holbewoners; jongeren hebben geen opleiding; geen perspectieven; wel een kort lontje was de teneur, voorbijgaand aan de grote groep middenklasse mensen, opgeleid, tweeverdieners, eigen huis, die hun kinderen wel naar school sturen. In deze barre tijden hadden wij gemiddelde Bijlmerbewoners iemand nodig die voor ons opkwam.

Monter begon de Surinaamse politica aan haar interview. Gaandeweg het gesprek wuifde zij de kritische vragen over haar functioneren geroutineerd weg. Ze had immer de afgelopen acht jaar ook veel goeds gedaan voor de buurt. Elvira's automatische piloot was afgestemd op het niveau van ontevreden buurtbewoners, waardoor het haar niet opviel dat haar een journalistiek oor werd aangenaaid.
De heren Pauw en Witteman presenteerden met een youtubefilmpje de ware toestand van de jeugd in de Bijlmer: een stelletje wietrokende bluffers, die trots hun gouden tanden aan de camera lieten zien. Deze hosselaars waren echt niet van plan om gewoon te werken voor hun geld. En wat dacht Elvira daar aan te doen? Hen terug naar school sturen? Laat Pauw en Witteman niet lachen.

En dit was het. Het moment van Elvira. Nu kon zij een stel vooringenomen blanke blaaskaken uit Hilversum, voor het overstaan van de natie, na weken van slechte pers over de Bijlmer eens goed vertellen hoe het werkelijk zat. Dat de heren niet moesten denken dat zij met een twee jaar oud filmpje van het lokale televisiestation AT5 haar konden vertellen hoe het er aan toeging in haar eigen stadsdeel. Dat deze jongens helemaal geen doorsneejongeren waren, maar een paar bekende straatdealers. En dat ze blij was dat Pauw en Witteman nu net de mensen in beeld brachten, die zij zelf in een kordaat moment heeft laten verwijderen uit een woonwijk. Waar ze niet meer zijn teruggekomen. Omdat ze nog wel even vastzitten in de Bijlmerbajes. En ja er lopen vervelende klojo's met pistolen rond in de Bijlmer, die niet moeten denken dat ze daar mee wegkomen, Elvira zit ze op de hielen. Maar die jongens heb je ook buiten de Bijlmer, ga maar eens op zaterdagnacht naar het Rembrandtplein of naar Amstelveen, daar zijn criminele afrekeningen een maandelijks terugkerend evenement.
Maar dat deed ze niet. Ze hakkelde wat over preventief fouilleren en glimlachte liefjes tot haar tijd op was.
Ik deed de televisie uit en dacht na over de vele goede kanten van de Bijlmer. Hoezo is het hier een getto? Het is hier mooi groen, autovrij, mijn buren zijn aardig, er is een Hema en ik ga voorlopig nergens heen. Want de komende tien jaar is mijn huis toch onverkoopbaar.