Na vijf jaar in de Bijlmer besloot ik te blijven. Ik wilde een groot huis, op de begane grond, voor weinig. Het werd een 6-kamerwoning in de flat Hogevecht met een terras aan het maaiveld. Al vanaf de oplevering was er veel gedoe tussen de verkopende partij Rochdale -  die qua leefbaarheid in de buurt snel tevreden was - en de kopers, die er iets meer van wilden maken. In onderstaande blog lees je over hoe de VVE-constructie in de praktijk bleek in te houden dat je als apartementseigenaar geen enkele zeggenschap had over je leefomgeving.


2 februari 2010
De Buurttrut

Na de renovatie bleek mijn Bijlmerflat ineens uitstekend geschikt voor de installatie van een echte buurttrut. Er woonden nu mensen op de begane grond die uitkijken op het maaiveld voor de deur. Na het een paar weken te hebben aangekeken, heb ik mijzelf opgeworpen, om de overwegend Afrikaanse kinderen uit mijn flat kennis te laten maken met dit oer-Hollandse fenomeen.

Met geveinsde woede schreeuw ik van grote afstand naar spelende kinderen, dat ze voor iemand anders’ deur moeten gaan joelen. Dat ze de bomen op het maaiveld in de grond moeten laten staan, dat ze tegen iemand anders muurtje moeten gaan voetballen en hun frietbakjes in de prullenbak moeten doen. Bij ieder weerwoord begint een spannende machtsstrijd, die onvermijdelijk eindigt met de onweerlegbare bluf: ga jij anders je moeder maar even vragen of jij dat mag doen zo.

De afgelopen maanden was het erg rustig. Door de sneeuw en de kou waren er geen kinderen op het maaiveld. Niet eens sneeuwballen tegen de ramen, geen rotjes in de brievenbus en er werd niet gesleed met grofvuil. En de beste buurtklier is verdwenen. Van alle buurkinderen was hij het meest getalenteerd. Vaak tot 11 uur ‘s avonds gilde hij zijn onverstaanbare hartekreten over straat, dagelijks knalde hij voetballen tegen mijn muur, en liet hij als Klein Duimpje een spoor verfrommelde sappakjes achter. En nu is het oorverdovend stil, de buurttrut is een waardige tegenstander kwijt.
Zijn hele nette en aardige familieleden hebben de spullen gepakt en hun appartement, dat al jaren te koop stond, verlaten, zonder een woord.
De ouders van de buurtklier wilden eigenlijk al sinds dag 1 weer weg, ze hadden zich vergist in de woning en ze hadden last van gebreken en hoge servicekosten. Maar ze kregen hun huis niet meer verkocht. Er zijn inmiddels zoveel eengezinswoningen nieuw opgeleverd in Amsterdam Zuidoost dat er geen vraag meer is naar onze mega-appartementen. Bovendien lijken niet veel mensen een positie als appartementseigenaar in de oude H-buurt te ambiëren. De verkoop van de appartementen in de flats van de oude H- buurt, is daarmee wat mij betreft definitief een debacle.

Woningcorporatie Rochdale renoveerde de flats Hoogoord, Hofgeest, Haag en Veld en Hogevecht van 1995 tot 2004. Vrijgekomen huurflats werden opgeknapt, gesplitst en verkocht. Het idee dat als mensen hun huizen kopen, ze goed voor hun leefomgeving zorgen, is in principe aannemelijk. Mensen steken zich niet in de schulden voor een slechte buurt. Maar wat er mis ging in de constructie die Rochdale voor deze buurt had bedacht, is dat de nieuwe stroom kopers in de oude H-buurt geen enkele invloed op hun woonomgeving kon en kan uitoefenen. Terwijl mensen meestal een huis kopen om te investeren en om zelfstandig en onafhankelijk te zijn. De buurt bleef op hetzelfde niveau steken en suggesties voor verbetering werden geregeld geblokkeerd door Rochdale.
 
Rochdale bezit nog steeds circa 90% van de woningen, en heeft het dus voor het zeggen in de verenigingen van eigenaren in alle flats van de oude H-buurt. Als grooteigenaar kan Rochdale doen en laten wat ze wil met de gebouwen. Gek genoeg is dat niet vaak waar de bewoners behoefte aan hebben. Waar de huurders van Rochdale nog kunnen rekenen op de huurwet en de huurcommissie, zijn de appartementeigenaars overgelaten aan de grillen van het VVE team bij Rochdale Vestiging Zuidoost.
Appartementseigenaars moeten zich dubieuze of verdwenen kasstukken, idiote verbouwingsplannen, gedwongen winkelnering en veel te hoge servicekosten laten welgevallen. De desinteresse van stadsdeelbestuur en raadsleden voor de steeds nijpender situatie waarin veel appartementseigenaren zich bevinden steekt schril af tegen de complimentjes die men zichzelf toebedeelt voor de vernieuwing van de Bijlmer.

Het wrange is dat de meeste mensen die de appartementen in de oude H-buurt kochten, juist mensen zijn die persoonlijk in hun leefomgeving wilden investeren. Inmiddels heeft de helft van de kopers van de appartementen hun opties nuchter in kaart gebracht, ze verhuren hun huis en trekken zelf naar een andere buurt. Net als de familie van de beste buurtklier.

En de Buurttrut maakt zich op voor een nieuwe lichting buurtkliertjes - en een enkele Rochdale medewerker - om naar te kijven.

Het maaiveld met de terrassen voor de flat Hogevecht